|
1. Όταν ένα πρόσωπο που εμπίπτει στο Πεδίο εφαρμογής του παρόντος νόμου ισχυρίζεται ότι υφίσταται μεταχείριση που ενέχει διάκριση λόγω φύλου, κατά τις ανωτέρω διατάξεις, και επικαλείται, ενώπιον δικαστηρίου ή άλλης αρμόδιας αρχής, γεγονότα ή στοιχεία από τα οποία πιθανολογείται άμεση ή έμμεση διάκριση λόγω φύλου, ή ότι εκδηλώθηκε σεξουαλική ή άλλη παρενόχληση κατά την έννοια του παρόντος νόμου, ο καθ' ου φέρει το βάρος να αποδείξει στο δικαστήριο ή σε άλλη αρμόδια αρχή, ότι δεν υπήρξε παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών.
Η ανωτέρω ρύθμιση δεν ισχύει στην ποινική διαδικασία.
2. Η παράγραφος 1 εφαρμόζεται επίσης στις περιπτώσεις που τίθεται ζήτημα άνισης μεταχείρισης λόγω φύλου, οι οποίες εμπίπτουν στο Πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 1992/85/ΕΟΚ, όπως ενσωματώθηκε ιδίως με τα προεδρικά διατάγματα 176/1997 (ΦΕΚ 50/Α/1997) και [ΠΔ] 41/2003 (ΦΕΚ 44/Α/2003), καθώς και της οδηγίας 1996/34/ΕΚ, όπως ενσωματώθηκε ιδίως με τα άρθρα 5 και 6 του νόμου [Ν] 1483/1984 (ΦΕΚ 153/Α/1984), 25 του νόμου 2639/1998 (ΦΕΚ 205/Α/1998), 53 παράγραφος 2 του νόμου 3528/2007 (ΦΕΚ 26/Α/2007), 6 του προεδρικού διατάγματος [ΠΔ] 193/1988 (ΦΕΚ 84/Α/1988) και 8 της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας έτους 2003.