 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Η αξιολόγηση και μελέτη των αποτελεσμάτων των γεωφυσικών μεθόδων διερεύνησης του υπεδάφους είναι πρωταρχικής σημασίας για την επίλυση αρκετών κατηγοριών γεωτεχνικών προβλημάτων τα κυριότερα των οποίων είναι τα ακόλουθα:
- Θεμελιώσεις δονούμενων τεχνικών έργων.
- Γεωτεχνική σεισμική μηχανική.
- Επίδραση εκρήξεων.
- Δονήσεις από την κυκλοφορία οχημάτων.
- Καθιζήσεις και δονήσεις επιβαλλόμενες από την έμπηξη πασσάλων.
- Δυναμική συνίζηση.
Η κύρια μελετητική διαδικασία προς επίλυση των παραπάνω προβλημάτων γεωτεχνικής μηχανικής θα πρέπει ενδεικτικά να περιλαμβάνει τα παρακάτω στάδια προσέγγισης:
(α) Αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των γεωφυσικών μεθόδων διερεύνησης του υπεδάφους και προσδιορισμός του διατμητικού μέτρου G0 για κάθε εδαφική ενότητα (με συναξιολόγηση των επί τόπου και εργαστηριακών μεθόδων μετρήσεων).
(β) Εκτίμηση του μεγέθους και των χαρακτηριστικών της επιβαλλόμενης δυναμικής φόρτισης.
(γ) Επιλογή (με βάση την εμπειρία του μελετητή, την κλίμακα και την οικονομία του έργου) του τρόπου θεμελιώσεως και των δοκιμαστικών διαστάσεων των στοιχείων της θεμελίωσης, με καθορισμό ταυτοχρόνως των κριτηρίων σχεδιασμού.
(δ) Ανάλυση της δυναμικής συμπεριφοράς του συστήματος εδάφους - θεμελίου υπό την επήρεια του φορτίου του βήματος (β). Το υπέδαφος περιγράφεται από το εδαφικό προφίλ και τις μηχανικές παραμέτρους του βήματος (α). Η ανάλυση συνήθως αρχίζει με την απλοποίηση - εξιδανίκευση του εδαφικού υποβάθρου και της γεωμετρίας της θεμελίωσης, περιλαμβάνει δε την επιλογή της καταλληλότερης μεθόδου αναλύσεως της δυναμικής αλληλεπίδρασης εδάφους - ανωδομής ή θεμελίου. Για τον σκοπό αυτό έχουν αναπτυχθεί βιβλιογραφικά διάφορες μέθοδοι (αναλυτικές και αριθμητικές). Επιπλέον, έχουν δημοσιευθεί πολυάριθμες λύσεις (υπό την μορφή αλγεβρικών τύπων και αδιάστατων διαγραμμάτων) οι οποίες μπορούν ευθέως να χρησιμοποιηθούν σε ποικίλες πραγματικές καταστάσεις (Roesset 1980, Gazetas 1983, 1987, 1991A, 1991B). Συγκρίσεις των θεωρητικών μεθόδων με πειραματικά αποτελέσματα έχουν καταγραφεί από τους Novak (1985), Χαρδαλούπα & Γκαζέτας (1988), Gazetas & Stokoe (1991).
(ε) Σύγκριση του υπολογισθέντος στο βήμα (δ) πλάτους ταλαντώσεως με το οριακά επιτρεπτό, σύμφωνα με τα κριτήρια που επιλέχθηκαν στο βήμα (γ). Τα βήματα (γ), (δ), και (ε) επαναλαμβάνονται μέχρι να βρεθεί μια (θεωρητικώς) ικανοποιητική λύση. Σ' αυτό δε το σημείο δύο πρόσθετοι έλεγχοι μπορεί να είναι αναγκαίοι:
| • | πρέπει να εξασφαλισθεί ότι οι μεταδιδόμενες δονήσεις σε γειτονικές κατασκευές και υπόγεια δίκτυα της οδοποιίας είναι ανεκτές. Ο έλεγχος αυτός γίνεται συνήθως με τη βοήθεια ημιεμπειρικών σχέσεων εξασθενίσεως του κραδασμού, με οδηγό την εμπειρία του μελετητή. |
| • | εάν το υπέδαφος περιέχει μαλακές αργίλους ή / και χαλαρές άμμους, θα πρέπει να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο συσσώρευσης μεγάλων μονίμων παραμορφώσεων. |
Ο σχεδιασμός συχνά σταματά εδώ. Σε σημαντικά πάντως έργα, είναι επίσης απαραίτητα, ένα ή δύο πρόσθετα μετακατασκευαστικά βήματα που είναι τα ακόλουθα:
(στ) Επί τόπου μέτρηση και παρακολούθηση του πραγματικού πλάτους ταλαντώσεως και σύγκριση με την θεωρητική πρόβλεψη του βήματος (δ). Η αναγκαιότητα αυτής της ενέργειας προκύπτει από τις απλοποιητικές παραδοχές που αναγκαστικά γίνονται ακόμα και στις πιο εκλεπτυσμένες αναλύσεις.
(ζ) Αν η πραγματική απόκριση της κατασκευής δεν είναι ικανοποιητική πρέπει να ληφθούν κατάλληλα θεραπευτικά μέτρα, μελετημένα από πριν (π.χ., μεταβολή της μάζας της θεμελίωσης ή του τρόπου θεμελίωσης, βελτίωση των ιδιοτήτων του εδάφους με ενέματα, αύξηση της επιφάνειας επαφής εδάφους - θεμελίου κ.λ.π.). Τα βήματα (δ), (ε) και (στ), πρέπει να επαναλαμβάνονται μέχρι να επιτευχθεί ικανοποιητική λύση.